Çocuklar dünyaya geldikleri ilk andan itibaren sürekli olarak keşfetme ve öğrenme süreci içindedirler. Önce kendi bedenlerini sonra başkalarının bedenlerini ve tüm çevreyi keşfederler.
Bu keşif içinde sosyal öğrenmeyi de barındıran bir keşiftir. Çünkü çocuklar şiddet ve zarar verme dürtüleri ile doğmazlar. Belki belli ölçüde genetik özellikler barındırırlar ama kendisine ya da başkasına zarar verme süreci öğrenilen bir süreçtir.

Özellikle 18-24 aylık çocukların gelişim sürecine baktığımızda, bu yaş çocukların ben merkezci olduklarını, inatçı olduklarını ve model alarak öğrenme süreci içinde olduklarını görüyoruz.
Bu yaş çocuğu her şey benim olsun ister, her şeye dokunmak, her şeye sahip olmak ister. İstekleri yapılmadığı zaman tepki gösterir. Bu gösterdiği tepki anne babası ile arasındaki iletişim ve etkileşime göre kendini yere atma, aşırı ağlama, kafasını duvara vurma, kendini kusturma, ısırma ve vurma şeklinde olabilir.

Çocuklar bebeklik döneminden itibaren mutfağa çok ilgi duyarlar. Tencere tavalar ile, kaşık çatallar ile oynamak, tencerede pişen yemeği merak edip içine bakmak istemek, mutfağa her geldiklerinde orayı burayı karıştırmak en çok keyif aldıkları şeylerdendir.

Çünkü anneler en çok mutfakta zaman geçirir, çocuklar da onlarla mutfakta zaman geçirmekten ve mutfağın her köşesini keşfetmekten çok hoşlanırlar.
Mutfak çocuk için bu kadar merak edilen bir yerken onu mutfaktan uzaklaştırmak yerin tam aksine mutfağın içine dahil etmek gerekir.

Anne baba adayları için çocuğun cinsiyeti çok önemlidir. Hamilelik sürecinde bir an önce 4. Aya gelinsin ve çocuğun cinsiyeti belli olsun diye sabırsızlıkla beklenir. Cinsiyeti belli olunca erkekse mavinin binbir tonu, kız ise pembenin farklı tonlarında odalar tasarlanır, kıyafetler alınır.

Bu toplumsal bir olgudur. Cinsiyet ile renk arasında ciddi bir ilişki kurulur. Erkek çocuğa giydirilen kırmızı renk tehdit gibi görülür, kızın mavi giymesi sakıncalıdır. Aslında durum böyle değil tabi ki…

Çocukların dünyaya gelmesi ile birlikte tüm aile bireyleri için en önemli noktalardan birisi çocuğun beslenmesidir. Ne kadar anne sütü aldı, kaç cc mama yedi, yediklerini kustu mu gibi sorular artarak devam eder.

Çocuk büyüyüp ek gıdalara başladıkça ve yediği besin çeşidi arttıkça aile bireylerinin kaygısı da artar. Çocuğun mide kapasitesini göz önüne almadan doldurulan çorba kaseleri, bir tabak yedi ama doymamıştır, bir tabak daha vereyim düşüncesi, 5 yaşındaki çocuktan 25 yaşındaki yetişkin kadar porsiyon yemesini beklemek, yemeyince sinirlenmek…
Elinde sürekli tabak ve kaşık ile dolaşan ebeveynler, daha acıkmadan acıkmıştır algısı ile üst üste yedirilen yeme, meyve ve yoğurt…