Otizm , doğuştan gelen ya da yaşamın ilk yıllarında ortaya çıkan karmaşık bir nöro-gelişimsel bir bozukluktur. Otizmin, beynin yapısını ya da işleyişini etkileyen bazı sinir sistemi sorunlarından kaynaklandığı sanılmaktadır.

Cinsiyetle ilişkili olarak farklı görülme sıklığı bilgileri bulunmasına rağmen, ortak görüş, erkeklerde kızlardan daha fazla görüldüğüdür.
Otizm tanısı alan çocukların bir kısmında farklı derecelerde öğrenme güçlüğü de görülebilir.

Sosyal etkileşim için gerekli sözel olmayan davranışlarda yetersizlik:
• Sıra dışı göz kontağı özellikleri: Göz kontağı hiç kurmamak, çok kısa süreli kurmak ya da alışılmadık biçimde kurmak. Örneğin, birden bire gözlerini karşısındakinin gözlerine dikmek ve kaçırmak.
• Jest ve mimik kullanımında sınırlılık: Konuşurken çok az jest ve mimik kullanmak.

Ebeveynlerin korkulu rüyalarından biri de çocuk istismarı. İstismar diyince insanların aklına önce cinsel suçlar geliyor ancak çocuklara uygulanan her türlü şiddet, bedenen ve ruhen müdahale ya da taciz istismara giriyor. Sadece yetişkinlerin çocukları istismar ettiği de düşünülmesin. Çocuklar da başka çocukları istismar edebiliyor maalesef. Bir çocuğun ailesinden, Tv’den ya da başka şekilde maruz kaldığı negatif davranışları, başka bir çocuğa uygulayarak istismar ettiği olaylar da yaşanıyor. Ebeveynlerin çocuklarının istismara maruz kalıp kalmadığını anlayabileceği bazı işaretler var:

Çağımız teknoloji çağı iken, çocukları teknolojiden tamamen uzak tutmak doğru değildir. Ancak çocukların teknoloji ile ve teknolojik araçlar ile ne kadar yakın olacaklarına biz anne babalar karar vermeliyiz.

Artık hemen hemen her evde akıllı telefon ve tablet bilgisayarlar bulunmaktadır. Biz yetişkinler bile bu araçlar ile bu kadar yoğun ilgilenirken, çocukların da ilgi duymaları normaldir.

Özellikle de çocukların biz yetişkinlerin davranışlarını model aldığını ve kendi davranışlarını da bu modellemeye göre şekillendirdiklerini düşünürsek, bizim tablet, telefon ile ilgilenme şeklimiz ve süremiz daha da önem kazanmaktadır.

Çocuklar dünyaya geldikleri ilk andan itibaren anne babalarının koruması altındadır. Çocuk kaç yaşına gelirse gelsin, anne baba bu korumacı yaklaşıma devam etmek ister.
Özellikle çocuğunun diğer çocuklarla olan ilişkisi anne babalar için çok önemlidir. Çocuğunun sosyal kabulü, arkadaşlarını onunla ilgili düşünceleri, istenen bir çocuk olup olmaması, oyuncakları paylaşama durumu gibi birçok durum çocuktan ziyade anne baba için önemlidir.

Çocuğu başka bir çocuk ile oyun oynarken, elinden oyuncağı alındığında, anne babalar bu durumdan çocuğa göre daha fazla etkilenebilirler. Hatta olayı kişiselleştirip, bu hareket çocuklarına değil de, kendilerine yapılmış gibi üzülüp, diğer çocuğa ve ailesine abartılı tepkiler verebilirler.